Interview met de Maleisische Graffiti Artiest CLOAKWORK

Veel liefhebbers en beoefenaars van graffiti groeien op met blootstelling aan de iconische geschiedenis en media van de Amerikaanse graffiticultuur. Spraycan Art, Subway Art, Wild Style en Style Wars zijn allemaal mediareleases die hebben geholpen om vast te leggen, vorm te geven en te bepalen hoe graffiti zich over de hele wereld zou ontwikkelen. Zoals met alle informatie hebben sommige mensen het geluk een mening of begrip van de cultuur te ontwikkelen door een bedevaart naar de bron te maken, terwijl anderen opgroeien met hun eigen versie van graffiticultuur die vaak eer betoont aan New York met de stilistische knipoog, om de architecten van onze cultuur te erkennen die voor ons kwamen. Echter, Azië en meer specifiek Maleisië is niet New York. Hoewel overbrugbaar, kunnen de grenzen van cultuur, populaire cultuur, ervaring, taal en overtuigingen betekenen dat de ervaring van een graffitischrijver heel anders is dan die van iemand die opgroeit in Europa, de VS, of zelfs Engelssprekende landen in het algemeen.

Onder de mantel van Cloakwork

Bij de ontwikkeling van de Montana BLACK Artist Series bus nummer #22 door de Maleisische kunstenaar Cloakwork, deed zich de gelegenheid voor om meer te leren over graffiticultuur in Azië en zijn land Maleisië, en hoe hij tot het ontwerp kwam van zijn variant Cloakwork Orange van de Montana BLACK, kleur Clockwork Orange BLK2070. Na enkele online gesprekken kwamen we dichter bij de perspectieven van deze getalenteerde jonge kunstenaar. Dit is wat hij met ons deelde.

Een interview met Cloakwork

Montana Cans: Allereerst welkom bij dit Montana Cans-interview ter gelegenheid van de release van je nieuwe Montana BLACK Artist Series Can. Het is een genoegen om met jou te hebben samengewerkt. Hoe voel je je over het resultaat van het eindproduct?

Cloakwork: Ik ben altijd een fan geweest van Montana Cans, eerlijk gezegd. Ik had nooit gedacht dat deze dag zou komen. Ik voel me geweldig en het is ongelooflijk. Geen woorden kunnen echt beschrijven hoe ik me voel, het is als een mijlpaal voor mij. Het team achter Montana Cans is echt professioneel en efficiënt. Toen ik het bewijs van mijn ontwerp ontving, was het echt geweldig en het zag er precies zo uit als ik het op het scherm had ontworpen.

Montana Cans: Hoe is het gebeurd dat je een uitgelichte kunstenaar bent geworden voor de Montana BLACK Artist Series Cans?

Cloakwork: Toen het team mij benaderde om enkele ontwerpen te maken voor de katoenen tassen van Montana Cans, was een van de ontwerpen die ik had ingediend een Cloakwork Orange kunstwerk. Ze vonden het ontwerp echt leuk en stelden voor dat het moest worden overwogen voor de aankomende Montana Black Artist Series. Ik was zo enthousiast! Wat betreft het ontwerp is het totaal anders, maar het concept is nog steeds gebaseerd op Cloakwork Orange. Ik moest met een idee komen dat goed werkte op de cilindrische bus.

Montana Cans: Hoe kwam je op het idee om met de kleur BLK2070 Clockwork Orange te werken en is er enige connectie met de film “A Clockwork Orange”?

Cloakwork: Ik merkte dat er een kleur met de naam Clockwork Orange bestond toen ik benaderd werd door Montana Cans voor het Halloween-project in 2019. Het trok meteen mijn aandacht en ik stelde me voor hoe gaaf het zou zijn om toen mijn eigen kleur te hebben. Ik hou er altijd van om enige vorm van interactie in mijn ontwerpen te verwerken. Voor deze bus benaderde ik het met een speelsheid en ondeugendheid. Ik ontwierp het personage dat een bord omhoog houdt alsof hij zojuist gestraft is door de autoriteiten voor het veroorzaken van chaos in de stad. Maar hij kan niet wachten om te schilderen nadat dat is gebeurd.

Toen ik begon met de tag Cloak, had ik geen idee wat Clockwork Orange was. Ik zocht gewoon woorden op die met een “C” begonnen in het woordenboek en kwam het woord “Cloak” tegen. Dat was cool omdat het stealth betekent, zoals bij het plegen van graffiti. En het woord “work” vertegenwoordigt beweging. Zoals wanneer een saaie betonnen muur overdag grijs is en ’s nachts iets kleurrijks verschijnt. Het verandert van de ene vorm naar de andere.

Montana Cans: Is “A Clockwork Orange” net zo belangrijk in film- of jeugdcultuur in jouw thuisstad Kuala Lumpur of in Maleisië in het algemeen? Is er een verband tussen dit en de graffiticultuur in Maleisië?

Cloakwork: Ik denk dat de meeste jongeren een rebelse fase doormaken, waar sommige mensen zich bezighouden met graffiti, skateboarden, muziek, enzovoort. Ik denk echter niet dat er een directe connectie is met de film.

Montana Cans: Dit brengt ons bij een onderwerp dat voor veel buitenlanders in de graffiticultuur een groot vraagteken is, hoe is de Maleisische graffiticultuur in het algemeen?

Cloakwork: De Maleisische graffiticultuur neigt meer naar piecing en minder naar bombing. Dit komt omdat de meeste lokale mensen graffiti waarderen en het gemakkelijk is om mooie openbare muren te vinden. We kunnen lange uren besteden aan het schilderen van iets moois. Maar natuurlijk zijn er nog steeds groepen die genieten van de adrenalinekick van bombing. Voor mij geniet ik van beide! Er zijn zeker mogelijkheden voor schrijvers om legaal te schilderen en contact te leggen met andere schrijvers. In Maleisië hebben we een zeer vreedzame graffitigemeenschap die elkaar ondersteunt.

Ik heb veel tijd doorgebracht met het bijwonen van graffitievenementen als toeschouwer, zittend om te observeren en te proberen te begrijpen hoe elke schrijver zijn meesterwerk langzaam creëerde. En ook opgroeien in de stad gaf me de kans om meer street pieces (tagging, throw-ups, stickers, etc.) te zien gedaan door zowel lokale als internationale schrijvers.

Montana Cans: Zijn de historische oorsprongen van graffiti gedreven door verschillende culturele drijfveren in Maleisië? Is de graffitiscene bijvoorbeeld verbonden met punkcultuur of een andere vorm van sociale rebellie? En hoe ben je in aanraking gekomen met graffiti?

Cloakwork: In Maleisië neigen de historische wortels meer naar de rebelse kant van dingen, waar schrijvers erkenning op straat willen krijgen door graffiti te doen, zoals tagging en andere vormen van bombing. Ik ben altijd aangetrokken geweest tot beelden boven tekst. En opgroeien met een afkeer van studeren maakte me een opstandige jongen. Ik houd ervan gedurfd te zijn en wil dat mensen mijn kunst zien. Ik kwam tijdens mijn studie op de universiteit een muur van roem tegen en merkte één uniek personage op. Ik vertelde mezelf dat ik iets cools en aantrekkelijks zoals dat zou gaan doen.

Montana Cans: Heb je een specifieke graffiti-discipline waarvan je denkt dat het je kracht is?

Cloakwork: Ik plan altijd dingen uit en schets. Zelfs krabbels helpen je te brengen waar je wilt zijn. Ik kan nog steeds niet wegkomen van de traditionele manier, dat wil zeggen pen/potlood en papier. Voor mij spelen zowel personages als letters een grote rol in een stuk. Ze vullen elkaar aan om een gebalanceerd stuk te vormen. Natuurlijk kunnen ze soms ook gescheiden worden. Als ik moest kiezen tussen letters of personages, zou ik beide kiezen! Meestal plan ik dingen graag uit voordat ik ga spuiten. Maar af en toe ga ik ook voor freestyle ter plaatse.

Montana Cans: Identificeer je je meer als een straatkunstenaar vanwege je sterke verbinding met personages en figuratieve elementen, of identificeer je je meer als een schrijver die zich richt op klassiek stijlschrijven waarbij letters belangrijk zijn?

Cloakwork: Persoonlijk denk ik dat beide gewoon labels zijn. Ik denk dat ik meer een creator ben.

Montana Cans: Op 31-jarige leeftijd zoals je nu bent, ben je erin geslaagd jezelf te onderhouden via je graffiti-praktijk, of moet je ander werk doen om rond te komen?

CW: Ik ben dankbaar dat ik mezelf nog steeds kan onderhouden via mijn graffiti-praktijk. Daarnaast heb ik ook nog een kledingbedrijf genaamd Against Lab met een paar andere partners. Mijn droom is om te proberen schilderen in gewichtloze ruimte, of in een ruimteschip.

Montana Cans: Wat is voor jou het ideale tijdsbestek om te schilderen? Geef je de voorkeur aan grote arbeidsintensieve muurschilderingen met veel planning? Of gaat de voorkeur uit naar een snel en eenvoudig stuk met je vrienden?

Cloakwork: Het ideale tijdsbestek is ongeveer 4-6 uur, afhankelijk van andere aspecten ook. Eigenlijk geef ik de voorkeur aan beide, soms een intensieve muurschildering en soms ontspannen stukken. Graffiti-jams zijn zeker erg leuk omdat we samen lachen, grappen maken en ideeën delen. Dat vind ik leuk. Ik heb dagen waarop ik graag kleine muren schilder en gewoon tijd alleen doorbreng met het maken van een stuk met niets dan muziek en zonder stress.

Montana Cans: In het verleden hebben we het project met de boot waar je aan hebt gewerkt, in de schijnwerpers gezet. Dat is iets wat niet veel schrijvers kunnen zeggen dat ze hebben gedaan. Hoe ben je betrokken geraakt bij dat project en was dat een belangrijke klus op je cv?

Cloakwork: Ik ben iemand van het type “altijd klaar voor een uitdaging”, en op een dag vroeg mijn Taiwanese vriend (Bamboo) me of ik interesse had om te schilderen op een toeristisch cruiseschip. Onmiddellijk stemde ik ermee in. Door de covid19-situatie kon ik niet naar Taiwan reizen om het zelf te schilderen, dus moest ik dit communiceren met mijn vriend Bamboo. Hij en zijn team slaagden erin het voor mij te doen. Alles verliep soepel en het was een van de meest significante klussen voor mij.

Montana Cans: Hoe zie je graffiti worden gebruikt voor commerciële doeleinden? Heb je hier een mening over of een mentaliteit ten opzichte van dit aspect van de graffiticultuur?

Cloakwork: Ik heb er niets op tegen, maar ik denk dat het goed is dat sommige commerciële samenwerkingen het beginnen te waarderen. Het is een goede weg om in te slaan. Maar vanuit het oogpunt van de kunstenaar moeten we proberen het in balans te brengen en niet te veel toe te geven. Onthoud altijd de straat.

Montana Cans: Als Maleisische kunstenaar, hoe zien jij, je collega’s en collega’s je graffitigemeenschap? Ben je lokaal gevestigd, maak je actief verbinding en werk je met andere schrijvers nationaal, of is het een continentaal iets en reikt je vriendschap en kunstpraktijk Aziatisch breed?

Cloakwork: Ze zijn heel open en geïnteresseerd, en vragen me vaak om ze mee te nemen als ik een stuk laat vallen of naar een graffitievenement ga. Ja, ik ben lokaal gevestigd en ik verbind me altijd met andere schrijvers. Ik vind het altijd leuk om rond te jammen, ongeacht wat. Naar mijn mening haalt Azië graffiti nog steeds in, en zijn we nog steeds aan het verkennen en onze eigen identiteit aan het vinden. Bovendien is Aziatische graffiti niet echt zo hardcore wat betreft treinbombardementen en straten. We moeten dat gat vullen! De meeste mensen in Azië staan waarschijnlijk open voor graffiti, omdat ze denken dat dit iets nieuws en kleurrijks is. Ze ontvangen het echt hartelijk. Terwijl in de VS, Europa of het VK begrijp ik dat het verzadigd is. Als je bijvoorbeeld gewoon je huis uit loopt, zie je graffiti om je heen. Ik denk dat mensen daar er een beetje ziek van worden?

Montana Cans: Is illegale graffiti iets waar de schrijvers naar streven of wordt er afkeurend naar gekeken door de schrijversgemeenschap?

Cloakwork: Absoluut niet, we zien graag dat beide groeien.

Montana Cans: Zijn er speciale overwegingen om schrijver te zijn in Maleisië waar andere landen misschien niet eens aan denken? Bijvoorbeeld weersomstandigheden of gevaarlijke dieren op schilderplekken?

Cloakwork: Een van de dingen om rekening mee te houden is dat ons weer onvoorspelbaar is, het kan erg zonnig zijn en een moment later regent het. Een goede zaak van in Maleisië zijn, is dat we langer kunnen genieten van daglicht (zonsondergang om 19:30 uur). We hebben geen gevaarlijke dieren op schilderplekken, behalve muggen die denguekoorts veroorzaken.

Montana Cans: Is het cultureel in Azië dat oudere schrijvers de jongere jongens helpen en “opleiden”? Of is er een kloof?

Cloakwork: In mijn geval bied ik kansen aan jongere of minder ervaren schrijvers en vraag ik anderen om samen met mij te schilderen. Of moedig ze aan om naar een graffitifestival te gaan, zodat ze kunnen leren door observatie en ervaring.

Montana Cans: Zijn er tot nu toe hoogtepunten in je carrière op je graffiti-pad?

Cloakwork: De kans om mijn ontwerp op een toeristisch cruiseschip te laten schilderen (geschilderd door mijn Taiwanese vrienden vanwege reisbeperkingen tijdens covid19) was een hoogtepunt. Daarnaast kreeg ik ook de kans om het kantoor van een van de beste luchtvaartmaatschappijen te schilderen in 2019.

Montana Cans: Heb je een favoriete cap- en spuitbuscombinatie en waarom?

Cloakwork: Zeker de combinatie van een Montana GOLD of BLACK met de Montana Level 1 cap voor kleine vullingen en outlines. Of de Montana Level 5 cap voor het invullen van grotere oppervlakken.

Montana Cans: Welke andere hobby’s of interesses heeft Cloakwork buiten graffiti? Kruipen een van deze invloeden terug in je kunstwerken?

Cloakwork: Naast schilderen houd ik van joggen, wandelen en ook van planten. Het houdt mijn geest opgeladen en in vrede.

Montana Cans: Waar wil je uiteindelijk je graffiti-praktijk en kunst naartoe brengen in de toekomst?

Cloakwork: Een droom van mij is om minstens een keer per maand te kunnen reizen om tegelijkertijd te spuiten en te ontspannen.

Montana Cans: Bedankt voor je tijd en voor het delen van inzicht in je leven en ervaringen met ons. We kijken ernaar uit om meer van Cloakwork te zien in de toekomst.

Perspectief is een objectieve zaak. Wat de ene persoon op een bepaalde manier ziet, ziet een ander door een compleet andere set ogen. De schoonheid van graffiticultuur is dat we allemaal verbonden zijn door het gemeenschappelijke bindmiddel van graffiti. Een taal die culturen, landen, grenzen en zelfs religie overstijgt. Dankzij schrijvers zoals Cloakwork wordt het Aziatische graffiti-verhaal nu verteld aan een breder publiek, wat resulteert in nog meer ingrediënten in de internationale smeltkroes van stijl.