Interview met de Duitse Graffiti Artiest JEPSY

Graffiti-artiest JEPSY is een iconische figuur in de graffitiwereld, met name op het gebied van Duitse treingraffiti. Zijn werk, gekenmerkt door een unieke mix van New Yorkse stijl en nauwgezette techniek, heeft sinds de jaren 1990 een blijvende indruk achtergelaten. Als prominent lid van de TRD-crew zijn de bijdragen van JEPSY aanzienlijk, waardoor hij een natuurlijke keuze is voor de Montana ICONIC Series. Tijdens een recente ontmoeting deelde JEPSY inzichten in zijn artistieke reis. Hij benadrukte de complexiteit van treingraffiti, van het aanpassen aan omgevingsfactoren tot de opwinding van het uitvoeren van een stuk. Zijn benadering was methodisch, waarbij hij altijd zijn creatieve visie afstemde op de praktische aspecten van zijn canvas – de treinen.

We ontmoeten de Duitse trein-schrijver legende

Tientallen jaren later blijven JEPSY’s semi-wilde stijlen betoveren, een bewijs van zijn blijvende invloed uit het gouden tijdperk van Duitse treingraffiti. Het is dit erfgoed dat JEPSY de ideale keuze maakt voor de ICONIC Series van Montana Cans. In deze unieke samenwerking wordt de essentie van JEPSY gevat, waarbij een glimp wordt geboden in de wereld van een graffiti-legende. Montana Cans, synoniem voor verf van Duitse kwaliteit, werkt trots samen met JEPSY en viert de kunstvorm die stedelijke landschappen wereldwijd heeft getransformeerd. Onlangs hadden we het voorrecht om met JEPSY te spreken in de Montana Store Frankfurt, waar hij bezig was met het schilderen van een nieuwe JEPSY-stijl. Geniet van het volgende gesprek!

Montana Cans: Hey, Jepsy, het is een genoegen om je te ontmoeten! Waar ben je mee bezig?

JEPSY: Wacht, wat? Haha, bedankt, hetzelfde! Zoals je ziet, haal ik wat benodigdheden op voor een komende tentoonstelling en moet ik dit stuk hier afmaken. Laten we een koffie pakken; ik heb een paar minuten om te praten als je wilt.

Montana Cans: Ja, ik moest twee keer kijken of het eigenlijk jij was. Aangezien de tijd beperkt is, laten we er meteen induiken. Hoe voelt het om je persoonlijke editie van de Iconic-serie uit te brengen in 2023 na zo veel jaren in het vak, en is er een reden achter je kleurkeuze?

JEPSY: Ja en nee – waar te beginnen? Om wat context te bieden: De keuze van kleuren was en is altijd heel belangrijk voor me. Welke tinten moet ik in de invullingen vervagen als ik kies voor een lichte of donkergekleurde contour? Er moet een zekere balans zijn in de mix om bepaalde elementen te laten opvallen. Ik heb geen favoriete kleur, omdat ik ze meestal combineer. Matiging en plaatsing zijn essentieel, en ik kan met alles werken. Dus een enkele kleur op zich is niet al te belangrijk, maar eerder wat je ermee doet. Toen ik de kans kreeg om aan mijn eigen spuitbus te werken, wat een absoluut droomproject is, probeerde ik een stap terug te doen. Na zo veel jaar schrijven, probeerde ik een verhaal te vertellen in plaats van mijn favoriete tint, laten we zeggen, groenen te isoleren.

Montana Cans: Klinkt interessant. Kun je daar verder op ingaan?

JEPSY: Natuurlijk. Kijk naar het uiteindelijke ontwerp van de spuitbus. Het toont een van mijn favoriete stukken op een van mijn favoriete canvassen. Specifiek noemde ik het de liefdestrein, een treinmodel genaamd Karlsruher Kopf, om precies te zijn. De spuitbus herdenkt een van mijn beste stukken en vertegenwoordigt het tijdperk van de Duitse stalen trein. Praktisch gezien moet het dak grijs zijn om authentiek te zijn. Afgezien daarvan dekt dat grijs echt goed, een kwaliteit die niet over het hoofd mag worden gezien. Over het algemeen is het concept een speelse benadering om mijn erfgoed te laten zien en er plezier mee te hebben.

Montana Cans: Dat is een interessant standpunt.

JEPSY: Als het gaat om schilderen op treinen, zijn er altijd aspecten waarmee je moet werken. Hoeveel tijd heb je, hoe is het licht, wat is de kleur van de trein? De combinatie van deze factoren creëerde altijd een uitdaging die ik leuk vond. Maar ik probeerde altijd te plannen en de omstandigheden te anticiperen. Specifieke kleurenschema’s werken beter op een rode ondergrond dan op een zilveren ondergrond. Ik wilde deze hoek in het project implementeren. Externe factoren bepalen altijd in zekere mate het resultaat als je treinen schildert.

Vandaar dat de vorm van de spuitbus de kleur bepaalde die ik had kunnen kiezen. Het is hetzelfde principe als hoe de parkeerplaats van een trein in een rangeerterrein bepaalt hoeveel tijd ik had. De schrijvers kunnen zich hiermee identificeren.

 

Montana Cans: Dus je benadert het leven nog steeds als een treinschrijver?

JEPSY: Het schilderen van treinen was een unieke fase in mijn leven – al de stress, de adrenaline, de moeite. Ik was op vreemde uren op rare plekken, controleerde spots, bereidde acties voor en documenteerde ze achteraf. Ik wilde het gevoel oproepen van een perfect geparkeerde trein in een somber rangeerterrein ergens in een landelijke omgeving – pure romantiek voor treinschrijvers.

Montana Cans: Hoe zou je kleuren van vroeger vergelijken met moderne spuitverf?

JEPSY: Ik heb het gevoel dat je zou willen horen dat de kleuren in de jaren 1990 allemaal slecht waren, zoals die typische waterige gele met bijna geen dekking. De waarheid is dat ik altijd fanatiek was in het onderzoeken van mijn benodigdheden, dus zelfs toen waren er zeer degelijke tinten met bijna vergelijkbare dekkingskwaliteit als de verf van vandaag. En ik bedoel niet eens de beruchte Heat Red. Laten we het zo zeggen: het was gewoon anders in die tijd.

Montana Cans: Aangezien je het onderwerp hebt aangesneden, wat was er nog meer anders toen?

JEPSY: Nou, we bereidden onze missies altijd goed voor. We kenden alle schema’s en alle ins en outs van de spots. Maar iets wat destijds zeer ongebruikelijk voor ons was, was schilderen met behulp van uitkijkposten. We hadden alles onder controle; we wisten dat we minstens 45 minuten hadden tussen het vertrek van de bestuurders en het vertrek van de schoonmakers, waar we ook gingen. Ik had een perfecte spot met een gebruikelijke tijdsperiode van twee tot drie uur. En uiteraard zijn de treinen veel charmanter! Ik ben geen fan van futuristisch ogende plastic modellen. Vanuit het huidige perspectief klinkt het misschien grappig, maar destijds waren zelfs de klassieke stalen treinen bijna te modern naar mijn smaak. De New Yorkse metro blijft voor altijd mijn referentiepunt bij het beoordelen van de schoonheid van een trein.

Montana Cans: Herkenbaar! Over New York gesproken…

JEPSY: Niet alleen moesten de treinen de New Yorkse sfeer hebben, maar de stijl moest ook een bepaalde esthetiek uitstralen naar mijn smaak. Dat is nooit veranderd. Een stijl moet op de trein passen en niet zomaar een muurwerk zijn dat op een ander oppervlak is geschilderd, toch?

Montana Cans: Dat klinkt logisch! Trouwens, wie was jouw grootste inspiratie in New York? Een wilde gok: Is het Seen?

JEPSY: Haha, je hebt me! Als je wilt dat ik nog wat extra namen noem, ben ik een grote fan van Skeme en Dez. Ook moet Shame 125 worden genoemd. Natuurlijk heb ik Subway Art en Style Wars gezien, maar onze grootste invloed destijds was een privécollectie foto’s die ik kreeg via een vriend in München, waar ik met Zebster naartoe ging. Op de een of andere manier had iemand Henry Chalfant ontmoet, die hen wat van zijn ongepubliceerde werk liet zien. Mijn vriend was destijds slim genoeg om analoge foto’s te maken van Chalfants’ mappen, die hij kopieerde en verspreidde. Ik herinner me levendig de meest verse stukken ooit van Kenn en Cem, die voor zover ik weet nooit in een van de invloedrijke publicaties zijn verschenen.

Montana Cans: Wow, daar heb ik nog nooit van gehoord! Het klinkt supergaaf. Over foto’s gesproken, welke waarde heeft het documenteren van je werk voor jou?

JEPSY: Documentatie is het meest essentiële element van het spel direct na het schilderen. Ik probeerde altijd foto’s te maken met een degelijke spiegelreflexcamera die mijn vader me gaf. Natuurlijk was het destijds allemaal analoog. Tijdens het schilderen voelde ik veel druk, die op de een of andere manier werd opgelost in komische opluchting toen ik de volgende dag mijn trein het perron zag naderen. Dat gevoel is moeilijk te overtreffen, en ik moet toegeven dat ik het stiekem mis. Ook nam ik veel beeldmateriaal op met een Mini Dv-camera die helaas op de een of andere manier in de loop der jaren verloren is gegaan. Maar dat hoort bij het spel, je verliest wat materiaal en stukken worden overschilderd, maar mijn herinneringen blijven. Ook zijn projecten als deze leuk om die oude spirit nieuw leven in te blazen.

Montana Cans: Aangezien we het kort over het onderwerp hebben gehad, heb je een favoriet treintype naast de klassieke metro van New York?

JEPSY: Steeltrains! Maar eerlijk gezegd kan ik nooit kiezen tussen het mint- en het zilverkleurige model. Laten we zeggen dat het voor mij een gelijkspel is.

Montana Cans: Dat is inderdaad een moeilijke beslissing. Over iconen gesproken, hoe voelt het om deel uit te maken van de Iconic Series als je kijkt naar de andere namen in die line-up? Zelfbewustzijn is soms een lastig onderwerp binnen de graffiticultuur.

JEPSY: Je hebt misschien gelijk! Eerlijk gezegd verbaas ik me er nog steeds over dat mensen mijn werk waarderen. Het klinkt misschien cliché, maar ik heb nooit voor iemand anders geschilderd, en de enige competitie waarmee ik ooit te maken heb gehad, was die met mezelf. Ik schilder wat ik leuk vind. Maar het vult mijn hart met vreugde als er positieve feedback is.

Montana Cans: Eén laatste vraag: als je een trein hoort naderen, vind je het dan nog steeds de moeite waard om te kijken?

JEPSY: Natuurlijk! Oude gewoontes veranderen nooit. Ik zal altijd verse graffiti waarderen. Moses en Rage hebben het zeker naar een hoger niveau getild.

Montana Cans: Bedankt! Het is een absolute eer geweest om met je samen te werken!

JEPSY: Dank je. Ik ben meer dan dankbaar voor deze kans!